Er zijn van die dagen dat ik me afvraag: “Gaat het wel goed met je?”.
Dat een collega-dokter je op een congres aanstoot en vraagt: “Wat is er eigenlijk aan de hand met die Jim van Os?”. Jim, is het nodig om je voortdurend te verzetten, je negatief uit te spreken, beroepsgenoten kleinerend weg te zetten en onderzoek dat je niet bevalt publiekelijk te ridiculiseren op (sociale) media? Is het nodig om naar het OM te stappen en dat breed uit te meten in de pers? En er online een sport van te maken om te provoceren, alsof het altijd moet uitdraaien op polarisatie: ben je voor of tegen Jim?
Is het echt nodig om collega’s die het niet met je eens zijn ad hominem aan te vallen? En ze vervolgens te blokkeren op LinkedIn, alsof je geen tegenspraak duldt? Dat komt nogal autoritair over. Wat is de volgende stap? Mediacensuur? Zijn er nog mensen in je omgeving die je durven te zeggen: “Jim, dit gaat te ver” of “Mag het wat minder fel?” Of wordt elk kuchje inmiddels met instemmend applaus ontvangen?
Wat ook opvalt is je voortdurende aanwezigheid op sociale media. Iets wat ik me wel vaker afvraag bij sociale mediageile psychiaters. Alsof de wereld zit te wachten op weer een nieuwe breinwind die de algoritmes van LinkedIn moet trotseren. Heeft het werkelijk impact? Nauwelijks. Je preekt vooral voor je eigen achterban, die al klaarstaat om je op een schild te hijsen. Met jouw staat van dienst zou je toch oud en wijs genoeg moeten zijn om niet steeds opnieuw aandacht en waardering te hoeven lospeuteren via personal branding.
Je zou denken dat ouder worden gepaard gaat met meer rust en wijsheid, maar bij jou lijkt het omgekeerd. Meer venijn. Is het omdat je zo nodig gezien wilt worden? Tegen de stroom in roeien is waardevol, dat waardeer ik enorm aan je. Maar dat betekent niet dat je iedereen die niet mee roeit meteen overboord moet gooien.
Waarom ik dit anoniem schrijf? Omdat ik eerlijk gezegd bang voor je ben. Bang om op je zwarte lijst te belanden en je volgende target te worden. En als ik dat al voel, hoe moet het dan zijn voor je directe omgeving, voor de mensen met wie je werkt? Voor patiënten en collega’s die zich onveiliger, onzeker en minder vrij voelen om zich tegen jouw meningen uit te spreken?
Hopelijk schuift iemand dit briefje onder je neus en vraagt: Ben je voor of tegen Jim?
Met een lichte zucht,
Een bezorgde collega