De afgelopen weken waren niet de meest positieve weken voor de Bram Bakker BV. Als depressiegala-uithangbord-BN’er moest hij zich verantwoorden voor het feit dat een aantal van zijn Mental Health Foundation (MHF)-vriendjes een overheidssubsidie niet helemaal integer hadden verdeeld. Bram kreeg alle hoon over zich heen en alle aandacht (…terwijl de aandacht eigenlijk had moeten gaan naar de directrice van deze foundation die met een jaarlijkse fee van 89.000 euro behoorlijk op de subsidiebegroting drukte). Volgens Bram had Bram het allemaal netjes gedaan. Hij had keurig wat geld teruggestort zelfs. Dat klinkt nobel. Zo staat hij onder vakgenoten ook niet bekend. Graaigeil? Nee, dat is hij niet. Aandachtsgeil? Jazeker. Waarvan acte.
Toch viel iedereen over hem heen. Natuurlijk, zijn optreden bij Jinek had beter gekund en hij had zijn handen in zijn eigen boezem moeten wassen toen het kon. Een mea culpa op de nationale televisie, misschien een gespeelde traan over zijn wang en hij zou volledig worden gerehabiliteerd. Weer door Nederland en de psychiatrie in de armen worden gesloten. Hij kon zich onsterfelijk maken met een sterk staaltje bescheidenheid. Maar dat gebeurde niet. Hij koos ervoor om zichzelf te overgieten met slachtofferschap. Dat was een beetje dom. Daar houdt de mainstream Twitteraar niet van. Reagluurders willen koppen zien rollen, niet ogen. Hij heeft niet de aaibaarheidsfactor dat ervoor zorgt dat mensen hem zullen vergeven. Bram werd de kop van Jut.
Gek genoeg waren er de afgelopen weken ergere casussen in BN-erland die meer kans zouden moeten maken op hoongelach en negatieve publiciteit. Neem nou Pia Dijkstra die wel heel gepassioneerd probeert 10.000 mensen die wel eens passieve suicidale gedachten hebben, de dood in te jagen. Die krijgt niet de kritiek die ze verdient, en waarschijnlijk omdat haar oogopslag zacht en betrouwbaar is en de meeste mensen een warme herinnering koesteren aan haar als anchor van het 8 uur journaal. Of denk aan Robert (F)Oei die in beroep gaat tegen zijn taakstraf. Ongemerkt vestigde hij zo nog meer aandacht op de onvolkomenheden van zijn egaa, de burgermeester van Amsterdam. Maar omdat die burgemeester (met mandibularisdystrofie?) nog minder sympathiek is dan hij, krijgt ook hij niet de volle laag. En zelfs Pauw, die met een slimme constructie met zijn mediabedrijf als graaier kon worden geïdentificeerd, werd ook niet als kop van Jut gezien. Hij heeft zowel de X-factor, als de likeabilityfactor, de aaibaarheids- en de gunfactor.
Bram Bakker heeft dat allemaal niet. Hij heeft een harde, eigenwijze kop, hij heeft geen echtgenote die de klappen opvangt en hij heeft geen gunfactor. Hij is gewoon niet sympathiek genoeg. En de onderbuik registreert dat. De onderbuik die dienst doet als het levende orakel van de socials.
En toen gebeurde er iets geks. Ik merkte aan mezelf dat het genoeg was. Bram had genoeg geleden. Genoeg bagger over zich heen gekregen. Bram had genoeg kritiek gehad. Hij krijgt de sympathie simpelweg niet meer gewonnen. Aan Bram blijft maar een negatief sentiment plakken. De psychiatrie in Nederland heeft hem jaren geleden al uitgekotst en is hij een persona non grata. Hoogste tijd om het prammen van Bram achter ons te laten in de psychiatrie. Genoeg is genoeg. #STOPPramBramNow
Het zou betekenen dat, als het lukt om Bram te rehabiliteren, de psychiatrie eindelijk is verlost van een zondebok. En aangezien we al genoeg bagger over ons heen krijgen in de media zou ik willen pleiten voor een zondebokvrije periode. Een periode waarin we broederlijk met elkaar omgaan, elkaar laten uitpraten en onze twisten en grieven live delen met elkaar en niet met de media. Het is tijd om Bram te ontprammen. Het is tijd voor een zondebokloze psychiatrie.